...
پسرک غزلفروش عرض ایوان را با سراسیمگی قدم میزند و میگوید؛
اره بایدم این حرفو بزنی. تمام مشکلاتم از زیر سر تو بوده. چون تو بودی گفتی عاشق شو.... تو بودی گفتی دل ببند .... تو بودی میگفتی هجران شو.... میخوای مزخرفاتی که شبها دلنویس میکنی رو برات بخونم؟
پسرک ایستاده روبروی ستون چوبی ایوان با ارامش خاصی پاسخ میدهد ؛ خب بخون . مگه دروغ نوشتم. همه اش عین واقعیته...
باشد پس برات میخونم و خودت قضاوت کن چیزهایی که نوشتی وصف حال منه یا خودت ؟ چون ایمان دارم خودت رو گاهی جای من جا میزنی و باور داری که زندگی رو با من شریکی اگر اینطور نبود محال بود حرفهای دل منو بخوای اینطور دقیق کلمه به کلمه روی کاغذ بیاری الان برات میخونمش؛
من نیز در مسیر زندگی زخم هایی خورده ام که جای همگی پشتم مانده است و هراز چندگاه دهن باز میکنند و در تنهایی زجرم میدهند و افکار مخشوش نیز بی پایان نمک میپاشند برویش . من از زجر به خودم میپیچم و به دور خودم میچرخم و گاه بی اختیار فریاد میزنم و گاه کلامی بی ربط بر زبانم جاری میشود . اطرافیان نیز میپندارند که من مستم و از خوشی میرقصم و یا دیوانه ای شوریده حالم و عصیان کرده ام. از پشت زخم خورده ام میدانی چرا ؟ خب خودت میبایست خوب مرا بشناسی عمری سرگرم جنگ با بازیهای روزگار بوده ام پس محال است پشتم را به یک غریبه و یا دشمن کنم . اگر میبینی زخم خنجرهای بی وفایی و بد عهدی بر پشتم یادگار مانده از این خاطر است که بی شک طرف دوست و خودی بوده . اگر میبینی که اکنون با گذشت سالها باز جای زخمش التیام نیافته از این خاطر است که ان موقع که میبایست و تا فرصت بود برویش برنگشتم تا انتقامی سنگین تر از زخمی که بر من زده بر او زنم. مکث و تاخیرم از بابت شک و تردید نبود یا که از سر ضعف و یا سختی نبود بلکه لابد او عزیز تر از انی بود که برایش برگردم . او ضعیف تر آز انی بود که همبازی ام شود . او خودش خوب میدانست چه حماقتی کرده و بطوری رفت و خودش را میان گذر زمان و تقدیر گمو گور کرد که چشمم به او نیفتد ... او نمیدانست که خودش با این عمل انتقام سختی از بی وفایی و بدعهدی اش گرفته . زیرا او بی من یعنی هیچ. او بی من یعنی صفر... گاهی کافیست تا محبتم را از کُسی دریغ کنم تا بالاترین ضربه را در زندگیش بر او وارد سازم. کسی که تمام روزگارش جایگاهش دارایی اش شآن و منزلتش اعتبار و احترامش را مدیون حضور و وجود من بود از سر نادانی یا که ذات خود خنجری زد و رفت .... گفتم میروی برو ولی زمین گرد است عزیزم ..... او سینزده تقویم بعد مجدد با حال و احوال زار همچون لشکری شکست خورده بازگشت تا بپرسد معنای اخرین جمله ام چه بود؟... خب زمین گرد است. هر جایی بروی دست روزگار و طبیعت بالاخره زمانی تو را سر راهم قرار خواهد داد هرچند سینزده تقویم طول کشید اما سرانجام خودش امد و اصرار و پیشنهاد ازدواج .... از او اصرار و از من انکار .... اخرش هم که گریه میکرد و زجه و التماس .... ولی گفتمش که بهار نمیخواهم ناراحتت کنم اما.. اما نگرانت هستم . چون .. من مدت هاست زندگی کردن را بدون تو یاد گرفته ام....
پسرک اینها را گفت و یکقدم به ستون چوبی ایوان نزدیک شد .. پسرک غزلفروش نگاهش را از فرش ایوان جدا کرد و سرش را اورد بالا و با او چشم در چشم شد..... لبخندی به طعنه زد و گفت ؛ دست روزگار رو دیدی؟ دیدی خدا خوب جآیی نشسته..... دیدی چوب سزاش همیشه دستشه..... دیدی چوبش صدا نداره هرکی بخوره دوا نداره.....
پسرک گفت؛ خب که چی؟....
همین لحظه مشت کریم باغبان از پشت شمشادها ظاهر شد و لنگ لنگان پیش امد و گفت؛ اق شهروز حواسم پیشته .... یک ربع ساعته داری با خودت توی آیینه حرف میزنی اختلاط میکنی.... دیدم این دعوا مرافه تمومی نداره و هر آن ممکنه دست به یقه بشی با خودت توی آیینه و گفتم قبلش یه رخصت بگیرم و بپرسم ازت این قیچی باغبونی منو ندیدی کجا گذاشتم ؟ درضمن این یکی آیینه رو باز سنگ نزنی بشکنی و بعد باز مث دفعه قبل سر خودت بشکنه و خونین بشی.... از ما گفتن بود.... چی با خودت سر جنگ داری اخه پسر؟.... ماشالله با کمالات با س واد خوش قد و بالا پس این ادا اصولا چیچیه اخه پسرجون؟... تا کی قراره ادامه داشته باشه ؟ ... والا گاهی اوقات با خودم میگم یه مدتی این پسرو با خودش و ایینه قهر بود و ما اسایش داشتیم ...... اما باز روز از نو و روزی از نو..... اه.... اینهاش پیداش کردم توی دستم بود قیچی .... خب از ما گفتن بود.... صلح کن با خودت .... ارزشش رو نداره بخدا یه روزی میرسه کهبه خودت میای و دلت واسه خودت تنگ میشه .... زندگی کوتاهه پسرجون.... از ما گفتن بودااااا
مشت کریم این حرفها را گفت و رفت.....
آری . ... سالهاست بین مان جنگ است. روح و تنم . عقل و احساسم... من گم شده ام... در عبور از کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی شهر رشت در امتداد سالهای نوجوانی..... پیوسته به دنبال خودم میگردم.... نیمی از من گم شده است.... صدای رعد و بارش باران و بوی خاک و نم.....
در این شهر خیس و بارانی ، فاصله ی بارش رو باران را سکوت ناودان ها پر میکند و شهر همپای من بزرگ میشود عرض و طول کم بود این روزها دیگر قد میکشد و خانه های چندین طبقه بشکل قوطی های کبریت میسازند.... رشت حاشیه اش را میبلعد و پیش میرود .... شهر در حاشیه سردتر است و عشق در جدایی سخت تر.... چای که سرد باشد تلخ تر است و چای بروی بوته سبز تر....