اشعار سپید هنرجویان هنرکده ری 
.
چیزی
ﺷﺒﯿﻪ ﻧﻔﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺗﻮ ﺗﻨﻢ ﻫﺴﺖ
ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ
ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ ﻣﺮﺩﯼ ﺗﻦ ﺳﭙﺮﺩﻡ
ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ
ﯾﻪ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ، ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻧﻢ
ﺍﺯﻡ ﺩﻭﺭﻩ ، ﻭﻟﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ
ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺗﻨﻢ ﻫﻢ ﻣﺮﺯ ﻣﯿﺸﻪ
ﻣﻨﻢ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻡ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﻣﯿﺸﻢ
ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺧﺸﺎﺏ ﺧﺎﻟﯽِ ﯾﮏ ﻫﻔﺖ ﺗﯿﺮﻡ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﺗﺶ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ، ﺑﺎﯾﺪ
ﺧﻠﯿﺞ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻣﻮ ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﻡ
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻌﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺳﯿﺪﻡ
ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﻪ ...
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﯿﺴﺖ
مﻬﺴﺎ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ 
ﻗﺼﻪ
ﺑﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﺩ
ﻭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻭﺍﮊﻩ ، ﮔﺮﮔﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﺟﻨﺘﻠﻤﻨﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ
ﻭ ﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﺮّﻩ ، ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﮕﯿﺮﺩ
ﻭ ﻣﻦ
ﺩﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺷﺪﻡ
ﻭﺍﮊﻩﺍﯼ ﮐﻮﭼﮏ
ﺩﺭ ﻫﯿﺌﺖ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻮﺩ
ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺍﺳﺖ
ـ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎﯼ ﻗﺼﻪ ﯾﺎﺩﺗﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ !
ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻡ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻮﻡ
ﻭ ﺑﺎ ﮐﻔﺶﻫﺎﯼ ﭘﺎﺷﻨﻪﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ـ
ﺣﺎﻻ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ،
ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﺍﺳﺖ !
ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩِ ﺍﻭﻝ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻣﯽﻭﺯﺩ ﻻﯼ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ
ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺩﺍﻧﮥ ﺑﺮﻑِ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ، ﮔﻮﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻮﺳﺪ
ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﻮﯼ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺑﯽﻧﯿﺎﺯﻡ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ
ﻃﻮﺭﯼﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﮐﻪ ﺭﺩ ﻣﯽﺷﻮﻡ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﺯﻫﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﻭﺣﺸﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ
ﻧﻪ !
ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﺤﻤﻞِ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ـ ﻋﺠﺎﻟﺘﺎً ﻫﻤﯿﻦﺟﺎﯼ ﺷﻌﺮ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ
ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﮥ ﻗﺒﻞ
ﺑﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵِ ﺍﻭ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ
نسیم لطفی 
ﻣﻦ
زﺧﻤﯽ ﻋﻤﯿﻘﻢ
ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺪﺍ ﺯﺩﻧﺖ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ
ﻭ ﭘﻮﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﭼﺴﺐ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﺰﺭﮒ
ﺑﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﮐﺸﯿﺪﻡ. لﯿﻼ ﮐﺮﺩﺑﭽﻪ
. . 
بی او
با او شدم
بی او ، از تن گذشتم
سراپا ، روح شدم
کالبد که به خاک رفت
یک جرعه ی نور شدم
بی جسم و تن
با او ماندم
بی او ، سراپا او شدم
عاشقی ، از جنس قو شدم شهروز براری صیقلانی